Zmarła mi mama. Niby człowiek ma całe życie aby się przygotować, ma świadomość że kiedyś tak będzie, ale jednak nie da się opisać jak to jest kiedy nagle zostaje się sierotą. Dzisiaj, zazdroszczę każdemu, kto ma jeszcze mamę, może do niej zadzwonić, przytulić, pogadać.
Wiem że starsi ludzie zawsze mówili, szanuj bo jeszcze zapłaczesz, i powiem wam że nic a nic nie mijali się z prawdą.
Jesteśmy w takich czasach, że mieszkamy w innych krajach lub miastach, nie mamy czasu bo dzieci, bo praca. Rozmowy telefoniczne zupełnie spowszechniały i są tak częste że czasami nie ma o czym rozmawiać. Mama tylko narzeka, cały czas te same historie. Tak, wiedziałem to w telewizji, tak słyszałem o tym. A jednak radzę wam. Weź dzień wolny, wyjedź z mamą gdzieś na wycieczkę, pojedź do niej bez rodzinki, porozwiązujcie krzyżówkę, popytaj się czy pamięta jak piliśmy płyn lugola, komu wybiłeś szybę piłką w podstawówce, twoją pierwsza dziewczynę z którą chodziłeś, jak się zgubiłeś na rynku albo co lubiłeś jeść w podstawówce. Takie prozaiczne rzeczy, nie tylko w święta i od wielkiego dzwonu, kiedy zajedzie się raz na jakiś czas z wnukami, wujkami, ciociami.
To poczucie, że można było więcej, bardziej i lepiej jest nie do wytrzymania. To taka rada. Tylko tak można przygotować się na to, że kiedyś dosłownie pęknie wam serce.