na fejzbokowej grupie o stworach natrafiłem niedawno na takiego stwora:



Manananggal. Manananggale to mityczne stwory z filipińskiego folkloru. Skrótowo rzecz ujmując, manananggal nocą oddziela kadłub od podstawy, wysuwa skrzydła i leci polować. Poluje głównie na płody oraz nowo narodzone dziecięcia. Manananggale potrafią też zmieniać kształt.
a poza tym, za dnia, niczym nie różnią się od ładnej pani. Pozbyć się manananggala można posypując solą jego część spodnią (wtedy manananggal nie będzie mógł z powrotem się skleić) lub przeszywając korpus włócznią/dzidą/łotewerem. Ale to tak na marginesie, jako wiedza ponadprogramowa.

oto bowiem analogie z SotB2 nasuwają się same. Przypadek? czy jednak taki manananggal mógł przysłużyć się autorom jako inspiracja? 🤔
możliwe, że zwykła zbieżność, jakich wiele, bo w końcu nawet klasyczny wompierz potrafi przeobrazić się w nietoperza. Również tak jak wompierze, manananggale nie przepadają za czosnkiem i giną od światła słonecznego. Jednakowoż spać mi to nie daje. Nawet końcowy sprajt Zeleka wygląda, jakby nie miał nóg. 🤨 Aczkolwiek ztcp, on tak sam z siebie był przykurczem.