Popularny "Lotus" to seria gier bardzo często utożsamiana z naszym komputerem. Niewątpliwie są to najsłynniejsze gry wyścigowe jakie powstałe na komputery domowe. Ciężko znaleźć gracza, który nie grał w którąkolwiek z części "Lotusa" lub o niej nie słyszał. Wielu przygodę z Amigą zaczęło właśnie od trylogii, która wyszła spod ręki osób z grupy Magnetic Fields. O ile "Lotus Esprit Turbo Challenge" (tzw. jedynka) nie była jeszcze produktem rzucającym na kolana, o tyle jej następczyni ustanowiła nowy standard wśród gier tego rodzaju.

"Lotus Turbo Challenge II" stanowił pewien przełom w swojej kategorii. Gra jest, w zasadzie, uproszczona do minimum i nie posiada żadnych bardzo istotnych wad. Zasady gry są proste: musimy dojechać do mety w określonym czasie. Koniec czasu oznacza dla nas koniec gry. Nie ma możliwości zmiany trybu rozgrywki - jedynie walka z czasem, a przeciwnicy pełnią jedynie rolę "przeszkadzajek". Nie przejmujmy się, jeśli przeciwnik sterowany przez komputer nas wyprzedzi - może nas to jedynie zmotywować do szybszej jazdy. W wyścigu uczestniczą same pojazdy marki Lotus. Nasz samochód nie wyróżnia się na tym poletku i jest nam przydzielany automatycznie - nie mamy możliwości wyboru "gabloty". W ciepłe, bezopadowe dni jeździmy białym kabrioletem (lotus elan), a w chłodne, deszczowe dni do dyspozycji mamy czerwonego esprita. Obydwa samochody jeżdżą identycznie, tak samo dobrze się prowadzą i rozwijają takie same prędkości.

Gra jest mocno schematyczna. W dzisiejszych czasach złośliwi mogą zaliczyć ją do zręcznościówek. Zakręt (hamujemy, zwalniamy), droga prosta (wciskamy do oporu pedał gazu), znowu zakręt. Manewry staramy się wykonać tak, aby nie wypaść z zakrętu, gdyż wtedy wytracamy prędkość, a cenny czas ucieka... Każda z tras składa się z tzw. checkpointów, czyli punktów kontrolnych. Na przejechanie każdego z nich dostajemy odpowiednią ilość sekund. Oczywiste jest, aby każdy z checkpointów przejechać jak najszybciej. Gra jest bardzo dynamiczna. Przy wyższych prędkościach akcja dzieje się naprawdę szybko i wówczas musimy częściej skorzystać z hamulca, gdyż jest to "bardziej opłacalne" niż wytracenie prędkości na bandzie czy "sierżancie" ostrzegającym nas przed niebezpiecznym zakrętem. Zachowanie przeciwników na torze jest niezbyt naturalne. Są nieprzewidywalni, jeżdżą całą drogą od lewej do prawej (jeżdżą tak, aby nam zajechać drogę i w nas uderzyć, a zarazem utrudnić walkę z czasem). Pomimo tego, że jeżdżą takimi samymi autami jak my, to i tak nasz samochód jest szybszy. Łatwo wywnioskować, że przeciwnikom sterowanym przez komputer nie zależy na dotarciu do mety, a jedynie uprzykrzeniu nam jazdy.

Wyścig odbywa się na ośmiu trasach. Każda z nich się od siebie znacząco różni - nie tylko wizualnie, ale także poziomem trudności. W zależności od krajobrazu trasa będzie węższa lub szersza, z większymi lub mniejszymi przeszkodami w postaci plam oleju, krzaków, śnieżnych zasp, zwalonych kłód. Najechanie na przeszkodę nie skutkuje żadnym uszkodzeniem pojazdu, a tylko wytraceniem prędkości. Jak wspomniałem na początku, gra jest mocno uproszczona - nie mamy możliwości wymieniania zużytych czy uszkodzonych podzespołów pojazdu, jak to ma miejsce na przykład w grze "Jaguar XJ220", czy dokupowania jakichkolwiek akcesoriów. Tryb rozgrywki jest tylko jeden - walka z czasem (against clock), a jedyne elementy, które może ustawić to wybór urządzenia sterującego (joystick lub klawiatura), sposób przyspieszania (wychył joysticka od siebie/strzałka w górę lub przycisk fire) oraz rodzaj skrzyni biegów (manualna czy automatyczna).

Grafika w grze stanowi jeden z kilku jej dużych atutów. Stoi ona na bardzo wysokim poziomie i jest starannie wykonana. Trasy, po których się ścigamy, są bardzo kolorowe. Co prawda w trybie na jednego gracza sporą część monitora stanowią elementy statyczne, czyli: niebo, chmury itd., ale to wcale nie przeszkadza i idealnie komponuje się z ładnym widokiem na horyzoncie. Pod względem graficznym każdy etap jest całkowicie inny i w zasadzie najistotniejszą różnicą każdej trasy jest właśnie jej oprawa graficzna. Przyjdzie nam przemierzać tereny leśne przy bezchmurnej pogodzie, jak i we mgle ograniczającej widoczności, czy też w deszczu, który sprawa, że wozem "nieco wozi". Miejskie rejony zwiedzimy zarówno w nocy, jak i w szaleńczym pędzie po angielskiej autostradzie. Całkowicie w ramach dodatku trafimy na piaskową pustynię, zaśnieżone i pokryte lodem rejony górskie czy też mokradła z zapadającym się w bagnie samochodem. Animacja pojazdów jest prosta, dosłownie kilka klatek - przy skręcaniu nasz samochód przechyla się na tyle, że widzimy kręcące się przednie koła. Gdy startujemy z niskich biegów, zauważymy dym palonych opon uciekający spod kół. Takimi szczegółami autorzy chcieli dodać realizmu w zachowaniu się samochodu na drodze. Samochody przeciwników mają kilka kolorów (osobiście do gustu najbardziej przypadł mi niebieski i pomarańczowy).

Kolejnym atutem tytułu jest oprawa dźwiękowa. Utwór tytułowy jest znany praktycznie każdemu. Moim zdaniem jest to jeden z najlepszych podkładów stworzonych kiedykolwiek na Amigę. Warto dodać, że w internecie możemy znaleźć wiele lepszych czy gorszych remiksów tego przeboju. Oprócz utworu tytułowego, w grze pojawią się również tzw. jingle muzyczne umilające nam czas podczas wczytywania kolejnego etapu. Utrzymane są w charakterze adekwatnym do tego, w jakiej scenerii przyjdzie nam za chwilę jechać. Podczas jazdy nie przygrywa nam żadna muzyczka (nie ma możliwości włączenia radia) - dostępne mamy jedynie efekty dźwiękowe, które również prezentują wysoki poziom. Warkot silnika, pisk opon, stuk przy najechaniu na przeszkodę, głośny okrzyk "checkpoint" po przejechaniu danego odcinka oraz "congratulations" po dojechaniu do mety (te dwa ostatnie usłyszą wyłącznie posiadacze Amigi z 1 MB pamięci) to tylko część z sampli, które możemy usłyszeć.

Na koniec warto wspomnieć o ostatnim, bardzo istotnym aspekcie tytułu - mianowicie, trybie multiplayer. Może on się odbywać zarówno po kablu, jak i we dwóch na jednym komputerze w tzw. trybie "split screen". Zaimpregnowane również w części pierwszej trylogii rozwiązanie okazało się po raz kolejny strzałem w dziesiątkę. Słowem krótkiego wyjaśnienia, ekran gry jest podzielony poprzecznie na pół. Samochody graczy mają kolory biały i czerwony. Warunkiem przejechania do następnej trasy jest to, że minimum jeden z graczy musi dojechać do mety. Wówczas obydwoje przechodzą do następnej rundy. Obok licznika czasu widoczny jest dodatkowy wskaźnik odległości wskazujący dystans dzielący nas od oponenta. Gra "we dwóch" jest naprawdę wciągająca. Jeśli do dyspozycji mamy dwie Amigi, wówczas można zagrać nawet we czterech! Sam miałem okazję to przetestować i naprawdę polecam. Korzystamy z interfejsu szeregowego naszych komputerów. Wystarczy spiąć komputery przewodem "null modem" i w menu wybrać odpowiednią opcję.

"Lotus Turbo Challenge II" stanowił przełom w dziedzinie "ścigałek" samochodowych - był podwaliną wielu lepszych czy gorszych gier tego typu napisanych wiele lat później. Sporo nowszych gier wyścigowych napisanych kilka lat później nie osiągnęło takich sukcesów jak dziecko Magnetic Fields (np. często uważany za niewypał "Lamborghini American Challenge"). Warto dodać, iż "Lotus 2" został napisany prawie 20 lat temu, a do dziś wiele osób się nim zagrywa. Sam często do niego wracam.

Gra uruchamia się na każdej Amidze z chipsetem OCS/ECS. Aby móc cieszyć się pełną gamą efektów dźwiękowych, wymagane jest posiadanie rozszerzenia do 1 MB pamięci. Tytuł mieści się na jednej dyskietce i jest obsługiwany przez WHDLoad.

KODY DO ETAPÓW

2. TWILIGHT
3. PEA SOUP
4. THE SKIDS
5. PEACHES
6. LIVERPOOL
7. BAGLEY
8. E BOW

Można spróbować wpisać również poniższe kody:

TURPENTINE - czas nigdy się nie kończy
DEESIDE - pomimo upływu czasu przechodzimy do następnego etapu
DUX - włączenie dodatkowej gry znajdującej się na dyskietce

Lotus Turbo Challenge 2 - Gremlin/Magnetic Fields 1991
	90		1
	90		ECS
	90