Na początek zaznaczam, że nie znam się na programowaniu systemów, itp. (turbopascal z liceum, basic z c64 oraz javascript możemy sobie darować), więc proszę za mocno nie bić po głowie

NA dobreprogramy.pl pojawił się news o systemie HelenOS, który chodzi na x86 oraz PPC i łyka big-endian, jak i little-endian
http://dobreprogramy.pl/index.php?dz=15&n=10825&HelenOS+0.4.0#komentarz

Ponieważ przy rozmowach o szansach amigowego OSa na pieca często pojawia się problem endianów, mam pytanie: skoro taki HelenOS łyka dwa rodzaje endianów, to jak to ma się do AOS/MOS - czy nie dałoby się zrobić podobnie?

No i w sumie ok. 8 lat potrzeba było, żeby dojść do dzisiejszego poziomu (shell, obsługa partycji FAT). Z czego 3 pierwsze lata na wyjściową wersję kernela.

Sprawa polega na tym, że problem endianów jest łatwy do rozwiązania, jeżeli pomyślimy nad nim na etapie projektowania systemu, bądź przynajmniej wczesnych wersji alpha. Z endianami znakomicie radzi sobie dzięki temu Linux, a z naszego podwórka - AROS. Tak jest i w przypadku HelenOS-a. Wbrew temu, co sugeruje APC74, to nie obsługa obu endianów jest winna powolnemu rozwojowi sytemu, to kwestia ile ludzi nad nim pracuje.

AmigaOS był pisany z milczącym założeniem big endiana. Dodatkowo większa część struktur systemowych była publiczna, przez co programy odwoływały się do nich bezpośrednio, zakładając z góry, że pola tych struktur są w big-endianie. Przeniosło się to na MorphOS-a i AmigaOS 4. Dlatego przeniesienie każdego z tych systemów na architekturę little-endian jest bardzo trudne, a nawet gdyby się udało, to kosztem znacznego pogorszenia wydajności i/lub kompatybilności wstecz.