Komentowana treść: Nowe recenzje w Strefie gier
26.11.2011 23:42
[#3]
Re: Nowe recenzje w Strefie gier
Zarówno Miecze Valdgira I jak i Miecze Valdgira II dla Atari XL/XE kupiłem oryginalne od razu po premierze. Rety, to było 20 lat temu, a ja pamiętam dni w których odbierałem je z poczty przy legnickim dworcu PKP. :) Druga część była wydana bardzo ekskluzywnie jak na tamte czasy i na Atari. Była w dużym tekturowym pudełku i miała dołączony czarnobiały komiks wprowadzający w historię przedstawioną w grze.
Kennedy Approach należy do moich ulubionych gier z epoki pierwszej świetności Atari XL/XE. Do tego stopnia uwielbiałem tę grę, że nawet ponad 4 lata temu wersję 3D zacząłem robić na MorphOS-a. Ale potem losy się tak potoczyły, że projekt się "trochę" zmienił i pisany silnik posłużył do stworzenia Fortis, a z Kennedy Approach 3D została właściwie jedna klasa do trójwymiarowego i czterowarstwowego terenu. Gdzieś tam gnije na dysku. A szkoda, bo gra miała powstać także dla iOS. Potem na iPhone/iPod/iPad powstały dwie gry o tej tematyce i w podobnej mechanice. Trochę bardziej proste i casualowe niż to co zamierzałem robić ale to dobrze, bo dzięki temu sprzedały się w przeogromnej ilości. Zwłaszcza Flight Control, który jest wymieniany wśród najlepiej sprzedających się gier na iOS obok choćby Angry Birds. Po sukcesie Flight Control i Real Racing autorzy, czyli firma Firemint, została wykupiona przez Electronic Arts za grube miliony dolarów (na pewno ponad 20 mln $). Nawiasem mówiąc to Flight Control pod pewnymi względami jest bardziej uproszczona niż atarowe Kennedy Approach. W FC samoloty latają na tej samej wysokości. W KA samoloty mogą latać na kilku wysokościach i mijać się bez kolizji nawet wtedy gdy ich tory się przecinają. To jest minus nowej wersji. A plusem jest niewątpliwie sterowanie. Jest to jedna z tych gier, które idealnie nadają się na ekran dotykowy. Dowolne rysowanie toru lotu samolotów sprawiło, że gra jest bardziej dynamiczna chociaż trochę mniej realistyczna. Jednak w KA trzeba było wszystko bardziej planować, ogormne sprawiały wrażenie znacznie bardziej nieruchawych. Zawrócenie samolotu w FC to sprawa jednego machnięcia palcem po ekranie i natychmiast samolot zawracał. W KA to cały mozolny proces. I to drugi element, który sprawiał, że Kennedy Approach było bardziej realistyczne i chyba chętniej w to gram niż w Flight Control (które też uważam za świetną grę).
Ostatnia aktualizacja: 26.11.2011 23:48:19 przez MDW
Kennedy Approach należy do moich ulubionych gier z epoki pierwszej świetności Atari XL/XE. Do tego stopnia uwielbiałem tę grę, że nawet ponad 4 lata temu wersję 3D zacząłem robić na MorphOS-a. Ale potem losy się tak potoczyły, że projekt się "trochę" zmienił i pisany silnik posłużył do stworzenia Fortis, a z Kennedy Approach 3D została właściwie jedna klasa do trójwymiarowego i czterowarstwowego terenu. Gdzieś tam gnije na dysku. A szkoda, bo gra miała powstać także dla iOS. Potem na iPhone/iPod/iPad powstały dwie gry o tej tematyce i w podobnej mechanice. Trochę bardziej proste i casualowe niż to co zamierzałem robić ale to dobrze, bo dzięki temu sprzedały się w przeogromnej ilości. Zwłaszcza Flight Control, który jest wymieniany wśród najlepiej sprzedających się gier na iOS obok choćby Angry Birds. Po sukcesie Flight Control i Real Racing autorzy, czyli firma Firemint, została wykupiona przez Electronic Arts za grube miliony dolarów (na pewno ponad 20 mln $). Nawiasem mówiąc to Flight Control pod pewnymi względami jest bardziej uproszczona niż atarowe Kennedy Approach. W FC samoloty latają na tej samej wysokości. W KA samoloty mogą latać na kilku wysokościach i mijać się bez kolizji nawet wtedy gdy ich tory się przecinają. To jest minus nowej wersji. A plusem jest niewątpliwie sterowanie. Jest to jedna z tych gier, które idealnie nadają się na ekran dotykowy. Dowolne rysowanie toru lotu samolotów sprawiło, że gra jest bardziej dynamiczna chociaż trochę mniej realistyczna. Jednak w KA trzeba było wszystko bardziej planować, ogormne sprawiały wrażenie znacznie bardziej nieruchawych. Zawrócenie samolotu w FC to sprawa jednego machnięcia palcem po ekranie i natychmiast samolot zawracał. W KA to cały mozolny proces. I to drugi element, który sprawiał, że Kennedy Approach było bardziej realistyczne i chyba chętniej w to gram niż w Flight Control (które też uważam za świetną grę).
Ostatnia aktualizacja: 26.11.2011 23:48:19 przez MDW
27.11.2011 01:01
[#5]
Re: Nowe recenzje w Strefie gier
@HOŁDYS, post #4
Na Atari XL/XE słabo wychodziły gradienty, a Super Froga nie było. :) Poza tym Atari XL/XE to dla mnie inna bajka i nikt mi nie próbuje wmówić czy to lepsza albo gorsza maszyna od tego na czym dzisiaj używa się AmigaOS4/MorphOS. To po prostu inne bajki.
Ja mam generalnie problem z klasyczną Amigą. Ona jest dla mnie jak FSO/Polonez - już nie samochód ale jeszcze nie zabytek. Taka klasyczna Amiga to dla mnie już nie komputer ale jeszcze nie zabytek. Jeszcze z 10-15 lat i docenię klasyka. Najpierw ludzie muszą przestać porównywać Amigę klasyczną do dzisiejszej (AmigaOS4/MorphOS na sensownym sprzęcie). To inne bajki.
Ja mam generalnie problem z klasyczną Amigą. Ona jest dla mnie jak FSO/Polonez - już nie samochód ale jeszcze nie zabytek. Taka klasyczna Amiga to dla mnie już nie komputer ale jeszcze nie zabytek. Jeszcze z 10-15 lat i docenię klasyka. Najpierw ludzie muszą przestać porównywać Amigę klasyczną do dzisiejszej (AmigaOS4/MorphOS na sensownym sprzęcie). To inne bajki.
28.11.2011 08:19
[#9]
Re: Nowe recenzje w Strefie gier
@selur, post #6
Chińskie auta piękne? To mamy chyba inne pojęcie piękna. :) Dla mnie piękny jest sześciolitrowy Dodge Challenger. :)
A Amidze zawsze interesowałem mnie bardziej system niż sprzęt. Jeszcze w czasach gdy używałem klasycznej Amigi najbardziej denerwował mnie w niej kanapkowy sprzęt i nierozwijany system (w dodatku pod 68k). Skoro nowe Amigi rozwiązują oba problemy w sposób rewelacyjny to dlaczego miałbym tego nie lubić? W nostalgię pobawić się czasem mogę (np. ostatni sobotni wieczór z emulatorem Atari XL/XE) ale moje zainteresowania codzienne to rozwijająca się filozofia amigowa. Przecież nie będę się podniecał SuperFrogiem skoro on mnie nie kręci. Ja nikogo nie przekonuję do jakiejkolwiek filozofii. Każdy ma co chce i tak jest chyba ok, nie? :)
A Amidze zawsze interesowałem mnie bardziej system niż sprzęt. Jeszcze w czasach gdy używałem klasycznej Amigi najbardziej denerwował mnie w niej kanapkowy sprzęt i nierozwijany system (w dodatku pod 68k). Skoro nowe Amigi rozwiązują oba problemy w sposób rewelacyjny to dlaczego miałbym tego nie lubić? W nostalgię pobawić się czasem mogę (np. ostatni sobotni wieczór z emulatorem Atari XL/XE) ale moje zainteresowania codzienne to rozwijająca się filozofia amigowa. Przecież nie będę się podniecał SuperFrogiem skoro on mnie nie kręci. Ja nikogo nie przekonuję do jakiejkolwiek filozofii. Każdy ma co chce i tak jest chyba ok, nie? :)
