• Apollo 1240/40MHz

08.02.2005 12:54, autor artykułu: Tomasz Magosa
odsłon: 13237, powiększ obrazki, wersja do wydruku,

A1200 to z pewnością model Amigi, na który powstało najwięcej kart rozszerzeń, opartych najczęściej o procesor MC68030. Obecne na rynku karty to konstrukcje z początku lat 90-tych, jak i nowe rozwiązania od Individual Computers. Te ostanie charakteryzują małe rozmiary oraz szybka zintegrowana pamięć RAM.
MC68030 jest naprawdę udanym procesorem, jednak jest to już stara konstrukcja i nie zmienią tego nawet najnowocześniejsze karty wykorzystujące często przetaktowane procesory. Oczywistym wyjściem z takiej sytuacji staje się zdobycie karty z nowszym procesorem. Do wyboru mamy tutaj w zasadzie 2 konstrukcje: solidny i stosunkowo drogi Blizzard 1240/60 oraz tańsze i znacznie łatwiejsze do zdobycia Apollo 1240/1260, sprzedawane również pod nazwa Winner i Magnum. Celowo pomijam tutaj karty Blizzard PPC ze względu na słabą dostępność i inny przedział cenowy. Stojąc przed dylematem wyboru Blizzarda lub Apollo, pewnie każdy wybrałby Blizzarda, lecz z uwagi na wspomniane okoliczności do naszego komputera często trafia Apollo. W porównaniu do konkurenta karty Apollo charakteryzują się znacznie mniejszymi opóźnieniami przy dostępie do płyty głównej, co skutkuje chociażby szybszymi transferami z urządzeń podpiętych do portu IDE. Mniejsze opóźnienia przy dostępie do pamięci RAM pozwalają na szybsze taktowanie zegara dla procesora i tym samym na większą swobodę przy jego przetaktowaniu.

Apollo 1240

Procesory MC68040, MC68060 i trochę historii
Procesor MC68040 został wprowadzony w 1990 roku przez firmę Motorola jako następca procesora MC68030 i według Wikipedii produkowany jest do tej pory przez Freescale Semiconductors (wydzielony w 2004 r. oddział Motoroli zajmujący się półprzewodnikami). W kartach Apollo występuje w wersji taktowanej częstotliwością 25, 33, i maksymalną 40 Mhz. MC68040 przy tym samym taktowaniu jest wydajniejszym procesorem od 486DX, szczególnie koprocesor. W porównaniu do poprzednika zintegrowano znacznie wydajniejszy FPU, rozszerzono pamięć cache, a jednostka ALU jest dwukrotnie wydajniejsza. Niestety ze względu na politykę rozwoju linii mc680x0 nie jest on całkowicie zgodny z poprzednikami, pobiera też stosunkowo dużo mocy, co bezpośrednio przenosi się na jego temperaturę pracy.
MC68060 to ostatni procesor w rodzinie MC680x0, konstrukcja pochodząca z 1993 roku i główny konkurent pierwszych Pentiumów. Procesor ten posiada zintegrowane 2 jednostki ALU, 2x8KB Cache oraz kilka nowości jak superskalarność, czy przewidywanie skoków. Efektem poczynionych modyfikacji jest niemal dwukrotny wzrost szybkości przy tym samym taktowaniu w porównaniu do MC68040 (pod warunkiem użycia zoptymalizowanego kodu). Podobnie jak w poprzedniku poprawiono także wydajność FPU, dzięki czemu procesor jest w stanie w jednym takcie wykonać 2 instrukcje lub jedną instrukcję dla ALU i jedną dla FPU. Warto zauważyć, że procesor jest zasilany niższym napięciem 3.3V oraz posiada sprzętowe zarządzanie energią, co wyróżniało go w porównaniu do ówczesnych konstrukcji. W stosunku do głównego konkurenta – procesora Pentium charakteryzuje się niestety o połowę węższą 32 bitową szyną danych, ograniczającą przepustowość pamięci, słabszym koprocesorem oraz dość niskimi częstotliwościami taktowania. Na plus należy jednak zaliczyć nieco wydajniejszy ALU i mniejszy pobór mocy, a tym samym mniejszą ilość wydzielanego ciepła w porównaniu do Pentium.

Karta Apollo
Producentem kart Apollo była niemiecka firma ACT Elektronik, a jej wprowadzenie na rynek jest datowane na 1997 rok (wg Amiga Hardware Database), czyli aż 3 lata po upadku Commodore. Karta konkurowała z kartami Blizzard jako tańsza alternatywa, stąd też duża popularność jej popularność. W latach 90-tych karty turbo do Amigi kosztowały dużo, nawet jak na ówczesne standardy, dlatego wiele osób wybierało tańsze Apollo.
Karta istnieje w dwóch wersjach, pierwsza – A1240, w której możemy spotkać procesor MC68040 w pełnej wersji taktowany odpowiednio częstotliwościami 25 MHz, 33 MHz i 40 MHz. Różnica pomiędzy 25 MHz i 40 MHz jest naprawdę znacząca. Warto wspomnieć, że wersje 1240/33 i 1240/40 często były po prostu przetaktowanymi najtańszymi kartami 1240/25. Przetaktowane procesory miały w takich kartach usuniętą część nadruku oznaczającą częstotliwość taktowania. Druga wersja Apollo to A1260, która występowała z procesorem 50 MHz, 66 MHz oraz najszybszym 75 MHz. Wersje 66 MHz to podkręcone MC68060/50 lub 60, niezwykle rzadka wersja 75MHz bazowała na niepełnej wersji procesora oznaczonej LC060.

Budowa
Oryginalnie karta zapakowana jest w czarne pudełko i umieszczona między 2 gąbkami. W opakowaniu znajdziemy również instrukcję, kartę gwarancyjną, a w przypadku Apollo 1260 dołączona została dyskietka z niezbędnym oprogramowaniem. Rozmiarami i kształtem karta nie odbiega od podobnych rozwiązań dedykowanych Amidze A1200 i mieści się pod klapką gniazda rozszerzeń. Laminat karty jest (standardowo jak na lata 90-te) nudnego zielonego koloru, na tle którego wyróżnia się duży procesor przylutowany na stronie przeciwnej do elektroniki. W wersji A1240 na procesor naklejona jest blaszka mająca być radiatorem, a obok procesora znajduje się wentylator zasilany z karty napięciem 5V. Apollo 1260 nie potrzebuje chłodzenia i wyposażony jest dodatkowo w konwerter napięcia 5V -> 3,3V. Karta posiada jedno gniazdo pamięci w standardzie SIMM PS/2 72 pin o szerokości 32 bitów rozbudowujące pamięć do 32 MB oraz miejsce na drugie gniazdo umożliwiając rozszerzenie pamięci do 64 MB RAM. Warto tutaj zauważyć, że drugie gniazdo uniemożliwia montaż karty w oryginalnej obudowie Amigi 1200. Pamięć w karcie nie stanowi ciągłego bloku, a jest podzielona na dwie części, co może mieć znaczenie przy emulatorach wymagających ciągłego bloku pamięci. Pamięci EDO będą z kartą działały, jednak karta nie wykorzysta dodatkowych możliwości tych modułów. Wypada zauważyć, że karta bywa kapryśna odnośnie instalowanych modułów RAM w związku z czym, warto przetestować moduły przed zakupem oraz sprawdzić rozmiary modułu, który może fizycznie kolidować z układem EPROM. Najmniej problemów sprawiają pamięci mające po 8 układów z każdej strony. Przy dostępie do pamięci Apollo wykorzystuje trybu „burst”, a producent chwali się w instrukcji, że maksymalny możliwy transfer wynosi do 60 MB/s w praktyce nigdy jednak nie przekracza 40 MB/s.
Ponadto karta zawiera zegar RTC i możliwość podłączenia dosyć rzadkiego i kłopotliwego w użyciu modułu SCSI, nieobsługującego DMA.

Instalacja
Z uwagi na to, że opisywane karty jak i Amigi 1200 nie są już produkowane wiele lat, warto przed ich zakupem nieco się przygotować. W tym celu zaleca się usunięcie kondensatorów E123C i E125C znajdujących się od spodu płyty głównej Amigi. Modyfikacja ta, to tzw. timing-fix i służy do poprawy jakości sygnałów zegarowych na wyjściu złącza procesora. Warto też upewnić się, że nasz zasilacz podaje poprawne napięcia na wyjściu lub nawet zamienić go na mocniejszy, szczególnie przy bardziej rozbudowanej konfiguracji. Kupując zasilacz należy zwrócić uwagę na maksymalne obciążenie linii 5V, z której zasilana jest większość elementów Amigi. Przed montażem należy obejrzeć kartę, zwracając uwagę na okolice akumulatorka, czy nie wyciekł co może spowodować korozję elementów karty.

Pierwszym krokiem w instalacji karty i zarazem nowością dla użytkowników starszych procesorów będzie potrzeba ingerencji w system, która sprowadza się do skopiowania biblioteki do katalogu „libs” na partycji systemowej. Bibliotekę należy skopiować przed zamontowaniem karty. Setpatch po wykryciu naszego nowego procesora automatycznie załaduje bibliotekę z katalogu „libs” do pamięci Amigi. Odpowiednia biblioteka dostarczona jest na dyskietce z kartą, jednak warto poszukać w internecie jej najnowszej wersji.
W przypadku procesora 060 instalacja jest nieco bardziej skomplikowana. W tym przypadku kopiujemy z załączonej dyskietki do libs: 68060.library oraz bibliotekę 68040dummy.library, której zmieniamy nazwę na 68040.library.
Procedura wynika z faktu, że przed bankructwem Commodore nie istniały jeszcze karty z MC68060 i Setpatch najpierw zawsze szuka 68040.library, która z kolei ładuje 68060.library. Biblioteka 68040.library znajdująca się na systemowym dysku HDInstall 3.0/3.1 w katalogu „libs” działa tylko z kartami Apollo 1240. AmigaOS 3.5 oraz 3.9 posiadają już obydwie biblioteki.

Sprzętowa instalacja karty sprowadza się do usunięcia klapki i wsunięcia karty na CPU slot, na którym trzyma się cała konstrukcja. Przy czym zamykanie jej niekoniecznie musi być dobrym pomysłem, ze względu na generowane przez procesor ciepło. Warto zwrócić uwagę, czy karta jest dociśnięta do końca.
Sprawna i działająca karta zgłosi się w Boot Menu swoim identyfikatorem oraz poprawnym statusem.
Efektem zamontowania karty będzie zauważalnie szybsze uruchomienie systemu, dzięki czemu poczujemy radość z dobrze zainwestowanych pieniędzy :).

Dedykowane oprogramowanie
Do karty został napisany program RemApollo, który wzorem BlizKicka znanego z kart Blizzard pozwala na zmapowanie Kickstartu z dysku oraz wgranie rezydentnych modułów i łatek. Wersja 1.8 umożliwia zmapowanie ROM-ów o wielkości do 1MB.
Z racji tego, że AmigaOS 3.0/3.1 nie jest zoptymalizowany pod procesory nowsze niż MC68030, istnieje szereg patchy dla AmigaOS przyspieszających i poprawiających wiele funkcji systemowych. Efekty ich użycia często są na tyle duże, że mile zaskakują i mocno się je odczuwa podczas korzystania z komputera.

Benchmarki
Dla wersji 1240/40Mhz program SysInfo w nieśmiertelnej wersji 3.24 pokazuje 30.21 MIPS dla CPU i 7.66MFLOPS dla FPU. Należy tutaj zaznaczyć, że SysInfo jest starym programem, w związku z czym pomiary w przypadku MC68060 mają się nijak do rzeczywistości. Mierząc osiągi 060/50MHz odczytamy w SysInfo marne 38 MIPS-ów.
Dużo bardziej zachęcające są wyniki SysSpeed, który potrafi zmierzyć faktyczną wydajność obydwóch konstrukcji. Przy AIBB będziemy z uśmiechem na twarzy obserwować jak nasza Amiga w każdym benchmarku gromi najmocniejszą wersję A4000 sprzedawaną z kartą A3640. Różnicę można porównać do przesiadki z 386DX na 486DX2 dla 040, czy wczesnego Pentiuma dla 060 i jest naprawdę szybko.
Ciekawostką jest, że gra Quake MC68060 dorównuje niemal wczesnym wersjom na Pentium osiągając około 12-14 klatek przy 66 MHz i to pomimo kości AGA w Amidze i konwersji c2p. Podobnie radzi sobie MC68040 w porównaniu do 486DX66, osiągając do 6 kl/s.

Gry
Największą bolączka gracza na MC68030 był kultowy DOOM, a szczególnie jego druga część. Gra działała dobrze, ale pomimo stosowania różnych łatek nigdy nie była w stanie uzyskać całkowitej płynności ze wszystkimi detalami na pełnym ekranie. Dla Apollo Doom nie jest już wyzwaniem i możemy w pełni cieszyć się rozgrywką używając swojego ulubionego portu tej świetnej gry.
Będąc przy grach FPP warto zwrócić uwagę na porty rewelacyjnego Heretica czy Hexena – gry moim zdaniem o wiele lepsze od amigowych FPP. Istnieje także port ciekawej, choć niezbyt popularnej gry FPP z elementami RPG o nazwie Strife.
Exodus na A1240/40 wyciąga ok. 20 kl/s przy oszczędnym odświeżaniu, oryginalny amigowy Quake od Clickboom działa płynnie z pikselami 2×2, jednak już przy 1×1 z opcja +mlook, gra staje się właściwie niegrywalna i tutaj wymagana jest właśnie A1260 i to najlepiej przetaktowana do 80 Mhz lub więcej. Płynnie na A1240 działa demo Payback i WBSteroids. Warto zobaczyć w działaniu kultową przygodówkę jaką jest Myst. Na 1240 nieźle działa również Heroes of Might and Magic 2, która na najszybszych 030 była ledwie grywalna. Przy „czterdziestce” koniecznie należy również wypróbować legendarny Napalm oraz silnik (niestety nie ukończonej) gry Enforcer. Z ciekawostek warto dodać, że istnieje port Quake 2 na Amigę, jednak wymaga 128MB RAM, więc na omawianej karcie go nie uruchomimy.

Multimedia
Pamiętam, że na starej karcie z procesorem 030 uciążliwe było oglądanie zdjęć zapisanych w formacie jpg. Na nowym procesorze zdjęcia wyświetlają się znacznie szybciej i przeglądanie starych amigowych CD jest znacznie przyjemniejsze. Jedna z płytek zawierała kilka filmików avi i mov. Muszę przyznać że MooVid, którego używałem odtwarzał animacje płynnie, co wcześniej pozostawało w sferze marzeń. Zastrzeżenia mogłem mieć jedynie do jakości, ale to już wina układów AGA i nieśmiertelnych 256 kolorów. Wreszcie, dzięki karcie Apollo spokojnie można odtwarzać MP3, których z 1240/40 możemy posłuchać w 22kHz, Stereo, High Quality, a na 1260 możemy cieszyć się MP3 na najwyższych ustawieniach. Najprzyjemniejsze jest to, że możemy w tym samym czasie coś robić pod DOpusem4, czy korzystać z IBrowsa bez denerwujących zacięć. Dla porównania stary WinAMP miał problemy na 486DX/66MHz przy najniższych ustawieniach.

WHDLoad
Niestety nie korzystałem zbyt często z tego pakietu. Teoretycznie powinien on zapewniać kompatybilność z każdą grą, natomiast w praktyce, szczególnie z MC68040, różnie to bywa i czasami użytkownicy skarżą się na problemy z pojedynczymi tytułami. Często w przypadku sprawiającego problem tytułu wystarczy ściągnąć nowszą wersję. Problem z grami WHDLoad nie dotyczy wyłącznie kart z procesorem MC68040 i MC68060, także na MC68030 (choć z pewnością w mniejszym stopniu) zdarzają się niekompatybilne pozycje. Niestety program, a może slave’y są czasami dosyć kapryśne.

Emulatory
Dzięki szybszemu procesorowi wreszcie można czerpać przyjemność z używania emulatorów. Zamiast przechodzić po raz setny Superfroga możemy komfortowo korzystać z takich emulatorow jak Wzonka-Lad(Game Boy) i AmiMasterGear (Sega Master Gear). Działają one absolutnie płynnie i umożliwiają granie w świetne tytuły z tych starych konsol. Ciekawą opcją w tych emulatorach jest możliwość zrzutu pamięci do pliku i rozpoczęcie gry w dowolnym momencie, dzięki czemu możemy ułatwić sobie rozgrywkę.
Niestety MAME na A1240 wciąż pozostaje ciekawostką, przyzwoicie działają tylko najstarsze gry (i to z wyłączonym dźwiękiem i z przeskakiwaniem klatek co 3), zatem przyjemność z grania jest mocno dyskusyjna i jedynym wyjściem jest tutaj A1260, choć nawet na „sześćdziesiątce” brakuje mocy przy bardziej ambitnych tytułach.
Zadowoleni z zakupu karty będą z pewnością użytkownicy emulatorów Macintosha, które działają znacznie szybciej. Biorąc po uwagę, że najszybszy Mac na architekturze MC680x0 to właśnie MC68040/40MHz, nasze Apollo będzie prawdziwym demonem szybkości. Polecam tutaj zestaw ShapeShifter 3.11 + sterownik graficzny MuEVD z pakietu MMUlib. Dzięki takiej konfiguracji świat Macintosha stanie dla nas otworem i będziemy płynnie grać w najlepsze tytuły pod MC68k, których tak bardzo brakowało kiedyś na Amidze jak: Alone In The Dark 1 i 2, Wolfenstein 3D, Duke Nukem 3D. Płynnie działa także Rebel Assault, niestety nie miałem okazji sprawdzić drugiej części. Polecam także świetną przygodówke Full Throttle. Wielbiciele strategii z pewnością będą zadowoleni z Settlers 2, genialnego Warcraft 2 oraz niesamowicie grywalnego Heroes Of Might and Magic 2 (od jakiegoś czasu dostępnego również na Amidze).
Co ciekawe wersje na Macintosha często wyglądają po prostu lepiej, niż te znane na Amidze czy PC i dodatkowo zadziałają na karcie graficznej, czego przykładem niech będzie Prince of Persia, Wolfenstein 3D czy port Flashback’a.
Można również sprawdzić w działaniu chociażby starego Worda, czy Netscape’a.
Na przykładzie jabłkowego emulatora można ocenić, jak jeszcze za czasów MC68k świat uciekł Amidze w ciągu zaledwie kilku lat. Bardzo możliwe, że gdyby Commodore przetrwało na rynku jeszcze 2-3 lata baza oprogramowania na Amidze byłaby znacznie ciekawsza.

Modyfikacje
Z racji popularności karty i czasami dosyć uciążliwych jej ograniczeń, powstało kilka ciekawych modyfikacji. Najprostsza modyfikacja to po prostu podniesienie częstotliwości procesora, czyli tak zwane przetaktowanie. Przetaktować kartę można w obu wersjach i sprowadza się to do wymiany oscylatora oraz sprawdzeniu stabilności. Przetaktowanie karty zależy od procesora, jego wersji i ewentualnie pamięci RAM.
Warto wspomnieć, że MC68040 jest taktowana z połową częstotliwości oscylatora. Należy pamiętać również o odpowiednim zamontowaniu oscylatora, w przeciwnym wypadku może się to skończyć jego uszkodzeniem. Na przetaktowaniu szczególnie zyska najwolniejsza karta z rodziny, czyli A1240 w wersji 25MHz. Mając jedną z najnowszych wersji procesora możemy się spodziewać przetaktowania nawet do 50 MHz, jednak w większości przypadków będą to częstotliwości do około 40 MHz. MC68060 jest znacznie podatniejszy na podkręcanie i mając ten procesor w najnowszej wersji możemy próbować kręcić nawet 80 MHz, ale ograniczeniem są pozostałe układy karty. Starsze procesory powinny działać stabilnie w granicach 60 – 66 MHz. Najszybsza znana mi Apollo 1260 osiągnęła 105MHz.
Należy pamiętać, że przy przetaktowaniu karty trzeba zadbać o odpowiednie chłodzenie, w przeciwnym razie po dłuższym czasie używania Amigi mogą wystąpić objawy niestabilności.
Niedawno pojawiła się modyfikacja pozwalająca na montaż modułu pamięci o większej pojemności. Modyfikacja taka wymaga niestety ingerencji w kartę, czyli bez lutownicy nic nie zrobimy. Po przeróbce karta obsługuje moduł SIMM o pojemności 64 MB. Możliwe jest wówczas zamontowanie karty w standardowej obudowie mając jednocześnie zainstalowaną maksymalną ilość pamięci RAM.
Na koniec najważniejsza modyfikacja dostępna dla karty 1240 – czyli upgrade procesora z MC68040 do MC68060, dający znaczy przyrost wydajności i paradoksalnie mniejszy pobór prądu samej karty.

Problemy z kartą
Karta czasami chodzi wprost wspaniale, momentami jednak powoduje niestabilności, zwiechy systemu i irytacje użytkowników. Zależy to od karty, płyty głównej, zasilacza itp.

Poniżej kilka najczęściej diagnozowanych problemów i propozycje ich rozwiązania:

  • Brak styku na złączu krawędziowym Amigi:
    czyścimy alkoholem izopropylowym złącze Amigi i wyginamy lekko szpilką druciki w złączu karty,
  • Układ Mach nie styka z gniazdem:
    dociskamy układ MACH130/131 lub lutujemy go bezpośrednio do karty,
  • Zbyt niskie napięcie na złączu CPU:
    w przypadku obudowy Tower najpopularniejszą metodą jest wpięcie wtyczki zasilania FDD z zasilacza do złącza zasilania stacji dyskietek lub zastosowanie mocniejszego zasilacza. Niektóre zasilacze posiadają możliwość regulacji napięcia wyjściowego, warto je wówczas lekko podnieść, pamiętając o tolerancji 5%. Inna opcja to poprowadzenie dodatkowymi przewodami zasilania pod złącze procesora. Ostatecznie możemy wymienić procesor na nowszą wersję z mniejszym poborem mocy.
  • Przegrzewający się CPU:
    jeśli procesor jest na tyle gorący, że nie da się go dotknąć, należy polepszyć chłodzenie,
  • Przetaktowany procesor:
    zmniejszamy taktowanie procesora poprzez wymianę kwarcu lub wymieniamy procesor na szybszą wersję.

Podsumowanie
Już karta z procesorem 68030 + 16 MB RAM jest świetnym dodatkiem do Amigi, pozwalającym uruchomić większość oprogramowania, gier i Workbench w 16, a nawet 32 kolorach. Jeśli jednak potrzebujesz szybkiego systemu i cenisz sobie komfort, warto rozważyć zakup karty właśnie z procesorem przynajmniej MC68040, najlepiej taktowanym 40 MHz. W stosunku do „trzydziestki” zauważymy naprawdę duży skok prędkości.
Większość osób uważa, że MC68030 pozwala na komfortowe granie w zasadzie we wszystkie gry z Amigi, ale mocnym argumentem przemawiającym za kartą z 040 może być możliwość uruchomienia starych tytułów przeportowanych z PC. W ten sposób nie musimy trzymać kolejnego starocia w mieszkaniu. Amigowe porty są przyzwoicie zoptymalizowane, a na MC68040 działa całkiem dobrze większość tytułów z pierwszej połowy lat 90-tych.
Największą korzyścią jest jednak możliwość emulacji Maca, która otwiera przed nami świat z ogromną liczbą ciekawego oprogramowania. Emulowany przez nas Macintosh będzie miał prędkość najszybszego Maka opartego na architekturze MC680x0 (w przypadku karty z 060). Ponadto emulowanie Maka na Amidze to czysta przyjemność, świetnie działa szereg gier, często wydanych jako exclusive na komputery spod znaku jabłka. W ten sposób po raz kolejny Amiga zastąpi nam kolejny komputer.

Na pewno po jakimś czasie okaże się, że MC68040 jest mimo wszystko nieco za wolny i brakuje nam mocy obliczeniowej. Quake jest za wolny, Napalm jednak lepiej działałby na szybszym procesorze, Exodus wygląda lepiej na maksymalnych ustawieniach itp. Mac też chętnie zobaczyłby coś szybszego. Może być tak, że MC68040 to tylko przedsmak świetnego MC68060. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że „czterdziestka” to taka wersja demo „sześćdziesiątki”.

Na zakończenie pozostają dwie kwestie dotyczące samej Amigi A1200: wbudowany kontroler ATA działający w trybie PIO-0 jest naprawdę wolny, ratunkiem może być kontroler FastATA, umożliwiający pracę w znacznie szybszych trybach PIO4 i PIO5.
Kolejnym, większym problemem są kości AGA, które są obecnie wąskim gardłem Amigi. Jedyny sensowny tryb wyświetlania jakim jest IMHO 640×512, działa z przeplotem, powodując ból głowy przy dłuższym używaniu. Kości AGA przy przy 256 kolorach są niesamowicie wolne i tylko użycie dodatkowych łatek systemowych ratuje trochę sytuację. Brak sensownych rozwiązań GFX dla A1200 z pewnością nie ułatwia życia Amigowcom, ale może kiedyś zobaczymy produkt, który poprawi tą sytuację.

Źródła:

http://www.skeptictank.org/files/cowtext/486vs040.htm
http://amiga.resource.cx/exp/apollo1260
https://en.wikipedia.org/wiki/Motorola_68040
https://en.wikipedia.org/wiki/Motorola_68060

    tagi: A1200, A1240, Apollo
komentarzy: 11ostatni: 05.09.2013 14:05
Na stronie www.PPA.pl, podobnie jak na wielu innych stronach internetowych, wykorzystywane są tzw. cookies (ciasteczka). Służą ona m.in. do tego, aby zalogować się na swoje konto, czy brać udział w ankietach. Ze względu na nowe regulacje prawne jesteśmy zobowiązani do poinformowania Cię o tym w wyraźniejszy niż dotychczas sposób. Dalsze korzystanie z naszej strony bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej będzie oznaczać, że zgadzasz się na ich wykorzystywanie.
OK, rozumiem