Hombre to przydomek ostatniego chipsetu wyprodukowanego przez Commodore. Po zaprzestaniu prac nad chipsetem AAA, wszystkie siły skierowano właśnie ku niemu. Rzekomo pracowano nad nim we współpracy z Hewlett Packard. Prace miały trwać 18 miesięcy.

Idea mu przyświecająca kłóci się nieco z tym, czego mogli spodziewać się amigowcy - Hombre nie stanowił jednego z etapów zbliżenia Amigi do technologii PowerPC. Oparty był na rdzeniu PA-RISC i według jego projektantów, dawał wszystko to, czego nie mogły dać Amidze pierwsze procesory PowerPC - prędkość, która była odpowiednia dla perfekcjonizmu systemu operacyjnego Amigi. Rdzeń był wystarczająco mały, aby znaleźć się wśród układów takich jak blitter, czy copper, a zakres jego instrukcji jest prosty w rozszerzaniu. Co prawda nie posiadał on wbudowanych trybów emulacji 680x0, architektura instrukcji była podobna, przez co port AmigaOS wydawał się prostszy w realizacji.

Chipset Hombre składał się z dwóch rodzajów układów. Pierwsze z nich podobne były w działaniu do tego, co oferowały Agnus, Alice, czy Andrea. Był tu również obecny silnik DMA i blitter oraz sam procesor PA-RISC. Drugi zestaw układów odpowiadał za to, co robiły w oryginalnych Amigach Denise, Lisa, czy Monica. Chipset posiadał możliwość rozbudowy, dzięki opcjonalnemu rozszerzeniu w postaci zewnętrznego procesora PA-50.

Najciekawszą i zarazem najbardziej kontrowersyjną sprawą dotyczącą Hombre był fakt, że nie miał on pracować pod AmigaOS. Jedyne oprogramowanie układu stanowiła biblioteka z procedurami oraz zestaw instrukcji 3D, które dodatkowo objęte były licencją. Zespół projektantów próbował przeforsować przygotowanie portu AmigaOS, lecz Zarząd Commodore był innego zdania. Prawdopodobnie wpływ na taką decyzję miały kłopoty finansowe firmy, która planowała czym prędzej wypuścić sprzęt. Miał on w założeniu konkurować z konsolami, a więc być może zakładano, że jakieś pieniądze z tego mogą być.

Projekt nie został ukończony. Żaden z układów nie trafił do stadium produkcyjnego. Najbardziej zaawansowany był układ wyświetlania, nad którym pracował jeden człowiek - Tim MacDonald, projektant układu Monica. Podczas dwóch lat prac większość układów doczekała się nawet drugiej ich wersji, lecz nadal nie były wolne od błędów.