AAA (Advanced Amiga Architecture) był chipsetem, nad którym w tajemnicy pracowało Commodore od około 1989 roku. Prace trwały aż do 1993 roku. Wtedy to zostały porzucone z uwagi na inny projekt - Hombre. Chipset nigdy nie wyszedł poza stadium prototypowe. Prototypów było kilka, lecz żaden z nich nie był pozbawiony wad. Opracowano nowe wersje czterech podstawowych układów specjalizowanych, które miały wprowadzić Amigę w 64-bitową architekturę.

Chipset AAA miał być następcą AA (AGA). Pomimo bardzo podobnej filozofii, tak naprawdę więcej te chipsetu różniło niż łączyło. Chipset AGA był naturalną ścieżką rozwoju i ewolucją chipsetów OCS i ECS z jednoczesnym zachowaniem kompatybilności wstecznej. AAA miał się od tego odciąć utrzymując jedynie kompatybilność na poziomie rejestrów procesora. Projektanci byli przekonani, że AmigaOS 3.x zapewni istotną kontrolę nad układami specjalizowanymi, chroniąc przed "rzeźbieniem po rejestrach", a tym samym sprawiając, że stare oprogramowanie będzie pracować na nowym chipsecie. W przeciwieństwie do poprzednich chipsetów, AAA miał być całkowicie modułowy, dopasowywany do potrzeb użytkowników zainteresowanych wersją mocniejszą lub słabszą.

Chipset AAA miał być lepszy w kilku obszarach. Pomimo tego, że pierwsze wyniki dawały efektywność nieznacznie większą niż AGA (tylko o 7%), to podstawową różnicą była możliwość wykorzystania pamięci wirtualnej. Czas dostępu do pamięci Chip był na poziomie pamięci Fast. Nadal jednak wąskim gardłem pozostawało DMA, nad którym pracowano do ostatnich dni. Wprowadzono również obsługę trybu Chunky.

Zmiany zaszły także w obrębie układów specjalizowanych. Blitter ulepszono o możliwość wykorzystywania adresowania pikseli zamiast masek. Nie ma to może większego znaczenia, lecz miało być znacznie prostsze w oprogramowaniu. W różnych dokumentów Dave'a Haynie, które się zachowały, zaznaczał się wysoki, bo nieomalże sześciokrotny przyrost prędkości. Copper wzbogacono o możliwość pracy na operacjach 32-bitowych. Układ Andrea miał zastąpić Alice. To w nim miał znajdować się wspomniany wcześniej Blitter. Linda i Monica miały być odpowiedzialne za asynchroniczne rysowanie pikseli i dostęp do pamięci Chip. Mary to zamiennik układu Paula, którego możliwości miały oferować między innymi obsługę kontrolera dyskietek (rozszerzonego o obsługę napędów CD), pracującego ze zwiększonym transferem przesyłu do 11.4 Mbit na sekundę (praca w trzech różnych trybach). Kontroler miał również obsługiwać dekodowanie MFM. Od strony dźwiękowej Mary obsługiwać miała do ośmiu kanałów i pracować w 16 bitach.